Motorcycle diaries

Het is alweer zover: mijn laatste reisverslag, tenminste als we de maya's mogen geloven want dan vergaat morgen de wereld. Doen we dat niet dan gaat mijn reis nog even door en is die vanaf nu af aan anders dan voorheen...

Na vrijdag lekker uitgeslapen te hebben in Hanoi ben ik eerst de stad maar eens gaan verkennen. Dit blijkt een wereld van verschil met het rustige platteland van Laos. Overal waar je kijkt zie je scooters & motors die proberen het hardst te toeteren. Die middag laat ik mezelf verdwalen in de steegjes van de oude wijk in Hanoi. Volgens de Lonely Planet is dit een van de beste belevenissen in Hanoi, en verdwalen is in ieder geval niet moeilijk!

De volgende ochtend ontmoet ik bij het ontbijt Adrien. We besluiten om samen naar het Ho Chi Minh Mausoleum en zijn oude paleis te gaan. Het is erg indrukwekkend om te zien hoe Ho Chi Minh nu nog steeds veel aanhangers heeft in Vietnam en bijna letterlijk aanboden word. Er staat dan ook een half leger op het terrein dat er voor zorgt dat iedereen wel netjes achter elkaar loopt, doorloopt en dat niemand zijn handen in zijn zakken doet.

Na een bezoek aan het paleis komen we uit bij de tempel van literatuur. Dit is de oudste school van Vietnam. We vallen precies in een diploma-uitreiking, of beter gezegd de bijbehorende klassenfoto's. Omdat De meesten het echter ook een leuk idee lijkt om met een westerse beroemdheid (zie een paar reisverslagen eerder) heb ik ook de eer om geregeld op de foto te mogen.

Zondagochtend moet ik alweer vroeg op. De vorige dag heb ik op 2 motoren een proefrit gemaakt en omdat de eigenaren van de motor die het best uit de bus kwam om 8 uur vertrekken moet dan alles geregeld zijn. Zo zit ik om 8 uur aan mijn ontbijt als kersverse eigenaar van een Motor! Die middag maak ik een tochtje rond het grote meer van Hanoi en de volgende dag begint mijn definitieve tocht.

Er staat een fantastische tocht naar Dien Bien Phu op de planning. Deze stad ligt in een vallei in het noordwesten van Vietnam en is vooral bekend om de slag van 1954. Helaas blijkt er maar weinig te zien in Dien Bien Phu, Op een gereconstrueerde bunker en wat standbeelden na gaat het dagelijkse leven zijn gangetje. Daar horen toeristen dan ook niet in thuis, de drie andere toeristen die ik zie kijken mij dan ook met een medelijdende blik aan.

Vandaag ben ik naar Sapa gereden. Deze tocht schijnt een van de mooiste van Vietnam te zijn! helaas was het de eerste honderd kilometer bewolkt. Omdat de weg op wolkhoogte lag resulteerde dit vooral in een zeer dichte mist en slecht zicht. Gelukkig klaarde het weer op en werd het zicht beter.

Zo viel mijn oog dan ook op een slaagboom over de weg met het bordje 'stop' erop. Na een halfuur te hebben gewacht ging de slagboom gelukkig omhoog en konden (een handvol Vietnamezen stonden ook te wachten) weer verder. Nu werd echter ook de oorzaak van de slagboom duidelijk, er hadden landverschuivingen plaatsgevonden waardoor de weg onder een dikke laag zand lag. De volgende twintig kilometer werd dus terrein rijden!

Na nog wat meer wegwerkzaamheden en mooie uitzichten kom ik aan in Lai Chau. Dit staat bekend als de warmste plaats in Vietnam. Het is echter een erg onwerkelijk beeld met wegen van tien rijstroken die helemaal verlaten zijn! Zo ziet het einde van de wereld er dus uit. De laatste veertig kilometer naar Sapa zijn gelukkig goed geasfalteerd. Dit gecombineerd met de prachtige uitzichten maakt dat ik toch nog blij in de koudste plaats van Vietnam aankom!