een koude kerst

Sapa blijkt helemaal te voldoen aan het plaatje dat hoort bij de tijd van het jaar. Iedereen draagt dikke winterjassen en de gevoelstemperatuur ligt op ongeveer tien graden (wat écht heel koud is als je hier bent).

Zaterdagochtend word ik om half tien bij mijn hotel opgehaald door Mee (spreek uit als Mie), een héél erg vrolijke gids van 21 jaar (hoewel ze zelf vol blijft houden dat ze al 90 is). Later halen we ook de rest van de groep op, helaas ligt hun leeftijd dichter bij de negentig dan bij de eenentwintig. Een wandeltocht van ongeveer drie uur leid ons langs vijf verschillende dorpjes in de bergen rond Sapa. Deze dorpjes huisvesten verschillende bergvolkeren. Helaas huisvesten ze inmiddels ook vele toeristen en de daar bijbehorende commercie.

De volgende ochtend vertrek ik om een uur of negen. Mijn planning is om die dag naar Ha Giang te rijden en onderweg de markt van Bac Ha aan te doen. Helaas regent het heel hard en ben ik al vrij snel compleet doorweekt. Ik besluit vanwege de kou en de regen de markt van Bac Ha maar over te slaan. Maar gelukkig wordt het tegen de middag toch nog droog en kan ik na een kom warme noedelsoep nog enigszins comfortabel mijn weg vervolgen. Het is al donker als ik in Ha Giang aankom en ik duik na een warme douche meteen in bed.

De volgende ochtend moet ik eerst zorgen dat ik mijn "Ha Giang Permit" krijg (Ha Giang is naast een stad ook de naam van de provincie). Omdat Ha Giang grenst aan China heb je hier een apart 'visum' voor nodig. Na heel vaak de verkeerde kant op gestuurd te worden kom ik in het immigratiekantoor terecht. Een klein hokje met vijf dames die hun smartphones erg interessant vinden. Vergeleken met de drie uur zoeken krijg ik mijn permissie gelukkig vrij snel en kan ik om elf uur aan een van de mooiste wegen ter wereld beginnen!

Maar helaas duurt dit niet voor lang, met een luide knal komt mijn motor tot stilstand. Dit wordt dus drie kilometer teruglopen naar de dichtstbijzijnde garage, hier krijg ik een nieuw 'stekkertje' waarna ik mijn weg weer kan vervolgen. Helaas duurt dit ook niet voor lang want mijn motor komt met een nog veel luidere knal weer tot stilstand. Gelukkig hoef ik nu maar 500 meter terug te lopen naar dezelfde garage die na wat gebel ook nog iets anders vervangt. Dit keer kan ik gelukkig wel de hele weg naar Dong Van rijden, die is inderdaad prachtig!

De volgende morgen ga ik eerst even kort op verkenning uit in Dong Van, Ook hier zie je veel winterjassen en is het daadwerkelijk veel te koud. Dit is gelukkig de noordelijkste bestemming die ik aan doe op mijn reis (denk ik) dus vanaf nu wordt het alleen maar warmer! Om negen uur vertrek ik richting Meo Vac en de weg is wederom prachtig.

Maar ook dit keer houd mijn motor er weer mee op, gelukkig hoef ik dit keer niet ver te lopen naar een garage. Hier zijn wat kinderen aan het voetballen en deze roepen al snel iemand erbij. De schade is ernstiger dan gister en mijn hele motorblok wordt opengeschroefd. Dit natuurlijk onder toeziend oog van steeds meer mensen.

Als het motorblok weer in elkaar is geschroefd kan ik eindelijk verder. Ik besluit dat ik de nacht maar wil doorbrengen in Tinh Tuc dus ik moet nog flink doorrijden om voor het donker daar te zijn. Eenmaal aangekomen in Tinh Tuc blijkt dit stadje toch wat tegen te vallen, inclusief de accommodatie die er simpelweg niet is. Dit roept natuurlijk al meteen erg romantische kerstverhalen op over slapen in een hooischuur maar gelukkig doemt vijf kilometer later uit het niets een motel op.

Zo slaap ik tijdens kerst ergens in 'the middle of nowhere' in Vietnam. Zo ga ik even kijken of er wat te eten is in het restaurant van het motel en dan morgen verder richting Ba Be.