The bridge across the river Kwai

Vanaf Krabi is het een busreis van 12 uur tot Bangkok. Maar zaterdagochtend om 6 uur sta ik dan op het busstation van Bangkok. Ietwat slaperig ga ik op zoek naar mijn volgende bus. Er blijken meer dan 300 bushaltes zijn maar uiteindelijk vind ik toch de goede! Het is nog ongeveer een klein uurtje naar de oude hoofdstad van Thailand, Ayutthaya.

De binnenstad staat nog vol met oude tempels, de gelijkenis met Angkor in Cambodja is vrij groot. Het verschil is alleen dat Ayutthaya nog steeds een stad is en niet compleet overwoekerd door de jungle. Zondag huur ik een fiets en maak een mooie fietstocht door de stad. De tempels zijn afwisselend gebouwd door de Khmer (Cambodja), Burmezen (Myanmar) en de Thai zelf. Dit zorgt ervoor dat er bijna geen tempel hetzelfde is!

Onderweg wordt ik vaak voor gek verklaard dat ik alles op de fiets doe, de temperaturen liggen net iets onder de veertig graden. Dat klinkt heel leuk maar is verschrikkelijke (zolang ik klagende mails krijg over de kou blijf ik zeuren over de hitte).

De volgende dag ga ik naar Katchanaburi. Ook deze stad heeft een rijke historie, maar deze is (helaas) wel van een hele andere aard. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was dit namelijk de start van de Death Railway naar Birma (Myanmar). Omdat het voor de Japanners (die toen bijna heel Azië bezetten) bijna onmogelijk was om Myanmar te bereiken besloten ze dat deze spoorlijn aangelegd moest worden. De hele spoorweg is aangelegd door Australische, Britse, Nederlandse & Amerikaanse krijgsgevangenen met de hulp van locale Aziaten.

Dinsdag ga ik naar het museum dat het hele verhaal over de aanleg van de spoorlijn uitlegt. Daarna ga ik naar de overkant van de straat waar een van de begraafplaatsen voor de voormalige werkers is. Met bijna 7.000 graven is dit de grootste begraafplaats, en onder hun zijn ook 1.800 Nederlanders!

De volgende dag besluit ik de spoorlijn met eigen ogen te willen bekijken. Ik ga mee met een tour die me naar het museum van de Hellfire pass brengt. Dit was het moeilijkste gedeelte van de hele spoorlijn omdat hier een heel stuk van de berg is uitgehouden door de gevangenen. We lopen 500 meter langs de oude spoorlijn, en zijn uiteindelijk blij dat we in het busje met airconditioning kunnen ploffen (kun je voorstellen, 18 uur per dag stenen uithouwen in deze hitte!)

Daarna rijden we ook nog een stukje over de oude spoorlijn. De meeste toers doen helaas hetzelfde, de trein is volgepakt met toeristen. 's Avonds eindig ik de dag dan nog gezellig met een paar andere toeristen die ook mee waren op de toer.

Vanmorgen heb ik me dan opgevouwen in een minibusje naar Bangkok. Ik werd weer eens verwonderd over hoeveel mensen er in een busje kunnen. Na wat een eeuwigheid leek kom ik aan in Bangkok, een stad die nog chaotischer lijkt dan 5 maanden geleden.