pyjamadag

Vanuit Tat Lo wilde ik naar Tha Kheak (of Takhek, spelling is niet de grootste hobby van de mensen hier). Dit bleek echter nog lastiger dan het eerst leek. Na een vertraagde start (ik moest wachten op mijn was, die nog gedaan moest worden in plaats van al klaar was) ben ik naar Salavanh (of Saravane, het is dezelfde plek) gegaan. Op internet had ik gelezen dat er vanaf hier een bus rechtstreeks naar Takhek zou gaan, deze bleek echter niet meer te bestaan. Nu moest ik wachten op de nachtbus naar Vientiane, en zou ik dus midden in de nacht in Takhek arriveren.

Gelukkig bleek Takhek helemaal ingesteld te zijn op laat arriverende reizigers en kon ik nog een kamer bemachtigen. De volgende morgen heb ik een motor gehuurd om 'the loop' te doen. Deze befaamde motortocht, van ongeveer driehonderd kilometer, staat bekend om zijn diversiteit. Waren het de eerste dag vooral de grotten waar je langs reed, de tweede dag waren het de bossen en de derde dag was vooral de tocht terug. Helaas was van de bossen niet veel meer over door een grote dam in de rivier die grote meren heeft veroorzaakt. Nu zag je nog allemaal dode boomstronken uit het water steken, was ook erg mooi!

Eenmaal terug in Takhek wilde ik proberen in 1 dag naar Phonsavan te komen. Hiervoor had ik alvast een hostel dichtbij het busstation geregeld zodat ik de volgende ochtend vroeg weg kon. De buurt rondom het busstation bleek echter tevens het 'rode district' te zijn, wat een erg amusante vertoning opleverde als ik door de straten liep.

De volgende morgen stond ik dan om kwart over zeven klaar voor vertrek, de bus zou om half acht vertrekken dus ik was ruim op tijd. Helaas was de bus door onbekende reden anderhalf uur vertraagd. Vervolgens moesten we ook nog stoppen op de lokale wildmarkt waar een stekelvarken werd aangekocht, die natuurlijk ook mee moest in de bus. En zo was het alweer kwart over twaalf toen ik in Paksane, mijn overstapplaats, aankwam. Hier bleek de laatste bus net een kwartier geleden te zijn vertrokken.

Na mijn gedwongen nacht in het prachtige Paksane, waar niemand Engels spreekt, vertrok de volgende bus alweer om acht uur. 250 kilometer, acht uur en een heleboel haarspeldbochten later was ik dan eindelijk in mijn laatste bestemming in Laos. Phonsavan heeft zelf niet veel te bieden, maar is erg bekend geworden door de 'plain of jars'. Deze Jars zijn kruiken van ongeveer anderhalf tot twee meter hoog. Het is nogsteeds een groot mysterie wat er in de kruiken zat (whisky of mensen?) en hoe oud ze eigenlijk zijn. Geschat word dat ze ongeveer tweeduizend tot drieduizend jaar oud zijn.

Ik heb een toer naar de drie gangbaarste locaties van deze kruiken gedaan en omdat ondertussen mijn visum voor Vietnam ook al in was gegaan, wilde ik ook zo snel mogelijk naar Vietnam. Dezelfde avond heb ik dan ook nog de nachtbus naar Hanoi genomen.

Omdat de nachtbus om ongeveer twee uur 's nachts vanuit Phonsavan zou vertrekken moest ik me eerst nog even vermaken. Gelukkig was Phonsavan een stuk toeristischer dan de plaatsen die ik hiervoor had bezocht. Dit resulteerdein een erg gezellig avondeten, waar we om elf uur vriendelijk verzocht werden om het restaurant te verlaten. De laatste drie uur moest ik me maar zien te vermaken in de lobby van het hotel dat me het busticket had verkocht. Gelukkig stond hier zelfs een bed voor mij klaar en kon ik alvast een beetje bijslapen.

Om drie uur werd ik gewekt, de bus kwam eraan. Omdat de bus was vertrokken uit Luang Prabang moest ik langs de weg staan om in te stappen.
De slaapbus bestaat uit tweepersoons stapelbedden aan weerszijden van een middenpad, boven slapen de toeristen die uit het raam kunnen kijken en onder de lokale bevolking. Het gangpad is gereserveerd voor mensen die later instappen.
Omdat ik een toerist ben én later instap is er voor mij een speciale 'plank' die tussen twee stapelbedden in hangt.

Na een busreis van twintig uur (waarvan we drie uur bij de douane hebben doorgebracht omdat alle paspoorten vijf keer gecontroleerd werden) kom ik dan ook redelijk uitgerust aan in Hanoi. Tegen de tijd dat we aankomen is het ongeveer half twaalf ('s avonds) en tegen de tijd dat ik dit schrijf is het kwart over een. Het feit dat ik nu nog wakker ben betekend dan ook dat ik de afgelopen 20 uur niet veel meer kon doen dan slapen en wakkerliggen. Ik hoop dat ik zo nog wat kan slapen zodat ik morgen fris fruitig de stad kan verkennen!