Welcome to nowhere (and finding out where it is)

Nadat ik mijn visum voor Vietnam heb opgehaald kan ik vertrekken uit Vientiane. En dat doe ik dan ook diezelfde avond nog met de nachtbus naar Pakse. Ik word bij mijn hostel opgehaald door een songteaw (pick-up met banken in de achterbak) en ontmoet al wat leuke andere toeristen, zo kan dit nog een leuke nacht worden. Helaas wordt de pret wat minder bij het busstation als blijkt dat iedereen over verschillende bussen wordt verspreid en ik toch weer in een bus vol met locals terecht kom. Mijn bed (170 bij 80 cm) deel ik samen met een slecht engelssprekende Lao die zich vooral graag met alles en iedereen bemoeit.

Die ochtend kom ik aan in Pakse en ik besluit om meteen door te gaan naar Don Det, een eiland in de Mekong helemaal in het zuiden van Laos. Bij de haven besluit ik te wachten op een andere backpacker zodat we een boot kunnen delen. Hier ontmoet ik Pedro, een aardige Spanjaard die op een motor nu zuidoost Azië doorreist. Don Det blijkt een paradijsje te zijn, alles gaat er relaxt! Onze buurman (ik huur samen met Pedro een bungalow) is dan ook al een week op het eiland maar heeft werkelijk nog niks gedaan. Wij besluiten echter dat we wel wat willen zien dus de volgende dag huren we fietsen. We fietsen de brug over naar Don Khon. Hier fietsen we tussen de koeien, geiten, kippen en varkens die overal los rondlopen.

De volgende ochtend neem ik afscheid van Pedro, hoewel we dezelfde eindbestemming hebben neemt hij de motor en moet ik het doen met een minibus. De eindbestemming is Champasak. Hier staat Wat Pho, een heel erg bijzondere tempel die wel wat lijkt op Ankor Wat. Ook ontmoet ik twee duitse dames die dezelfde avond nog naar Pakse willen. Omdat ik dat eigenlijk ook van plan was, en er geen bussen meer rijden zit er niks anders op dan een tuk tuk. Na 50 km in de tuk tuk komen we dan eindelijk in het donker aan in Pakse, hier blijken alleen bijna alle hotels al vol te zitten. Gelukkig weet ik nog een kamer te bemachtigen en de volgende ochtend kan ik doorreizen naar Tat Lo.

In de bus ontmoet ik Lit (wat je uitspreekt als slet), hij is twintig jaar en studeert natuurkunde in Pakse. Hij wil echter graag zijn Engels nog wat bijspijkeren dus samen nemen we zijn Engels leerboek door. In Khouaset moet ik de bus uit om de laatste twee kilometer te voet af te leggen. Ik besluit een tros bananen te kopen voor de lange reis en hang deze aan mijn backpack. Als onderwegeen groepje kinderen ziet dat ik een banaan eet houden ze echter smekend hun hand op. Na een vriendelijke lach van mijn kant worden de bananen mij al snel afhandig gemaakt en rennen ze hard weg. Gelukkig had ik mijn twee stuks fruit al gehad.

Vandaag besloot ik een stuk langs de rivier te lopen, hier kun je niemand voorbij lopen zonder vriendelijk gedag (sabai dee) te zeggen. Als ik in een klein dorpje aan kom gaat de schoolbel net. Iedereen rent naar buiten en ik besluit me een beetje te verschuilen zodat niet het hele dorp naar mij toe komt. Ik word al snel ontdekt door een van de jongens die gister mij een banaan afhandig had gemaakt. Als ik hem wenk komt hij voorzichtig dichterbij. Na het handjeschudden wijst hij me de weg naar de twee dichtstbijzijnde watervallen, ik besluit om maar terug richting Tat Lo (wat naast de naam van het dorpje ook de naam van de plaatselijke waterval is) te gaan.