MMMMMMMet de MMM van MMMMMoooi weer!!!

Vanaf Hué rijd ik naar Hoi an. Deze weg (althans, een klein gedeelte ervan) staat bekend als de Hai Van pas. Voor wie de Top Gear Vietnam special heeft gezien, dit is het stuk waar ze stoppen om het uitzicht te bewonderen en James zijn tuinbeeld krijgt. Voor wie deze special niet heeft gezien, en mocht je een indruk willen krijgen van wat ik doe, kijk deze special eens.

Na een hotel te hebben uitgezocht in Hoi an ga ik snel naar het politiebureau om mijn visum te verlengen. Dit kan volgens internet tot 5 dagen duren dus ik ben net op tijd. Als ik echter bij het politiebureau ben wordt mij verteld dat ik de volgende dag moet terugkomen omdat ik nog niet ben ingeschreven door mijn hotel.

's Avonds ontmoet ik Hugh, mijn duikmaatje uit Ko Tao. Omdat we ongeveer elkaars tegenovergestelde reis maken kunnen we nu mooi reisadviezen uitwisselen. Hij is jaloers op mij omdat ik nog een heel mooi gedeelte voor me heb!

De volgende morgen (op mijn verjaardag) kan ik eerst naar het politiebureau. Nu krijg ik de geschikte formulieren wel en ik kan de volgende dag terugkomen. Die middag ga ik op verkenning in de stad. Hoi an heeft door zijn oude centrum naam gemaakt onder de toeristen, en die zijn dan ook overal. Inmiddels zijn alle oude winkels overgenomen door naaiateliers en er vertrekt hier dan ook geen toerist zonder compleet nieuwe garderobe.

Ik besluit voor mijn verjaardag een maatpak te laten maken. Een erg leuke bezigheid, uit een boek zoek je eerst een model uit. Vervolgens kun je kiezen uit alle verschillende stoffen en dan komt het.. De reden dat iedereen eens een maatpak zou moeten laten maken is het opgemeten worden. Mij wordt natuurlijk vijf keer verteld dat ik erg lang ben (dat wist ik zelf inmiddels ook al) en verder worden alle mogelijke maten die je kunt bedenken maar opgenomen.

Diezelfde avond nog kon ik terugkomen om het pak voor de eerste keer te passen. het blijkt al bijna goed te zijn en de volgende dag kan ik het eindresultaat ophalen.

Donderdagochtend besluit ik op het moment van vertrek om niet westwaarts (wat ik eerst van plan was) maar zuidwaarts te gaan. Dit komt omdat ik erachter kom dan Son My (beter bekend als My lai) ongeveer honderd kilometer zuidelijker ligt. Onderweg rij ik door een prachtig landschap en kom ik door idyllische vissersdorpjes, maar dan komt de klap. My lai was het decor van een levensechte horrorfilm voor ongeveer 500 dorpsbewoners. Op 16 maar 1968 nam het Amerikaanse leger hier wraak op het Tet-offensief (sorry, ik ga niet alles uitleggen). Inmiddels staat er op de plek waar ooit het dorpje stond een museum. Maar ook alle funderingen van de huisjes staan er nog en er is één huisje gerestaureerd. Dit alles bij elkaar maakt dat dit voor mij het meest indrukwekkende museum is waar ik ooit ben geweest.

Na het bezoek aan het museum ga ik dan eindelijk westwaarts! Uit betrouwbare bron had ik vernomen dat dit ook ook de richting van het mooie weer is, en dat is lang geleden. Tegen het eind van de middag begint mijn motor echter erg te slingeren, het blijkt dat er teveel spaken los zitten zodat het wiel niet meer recht onder de motor staat. Gelukkig ben ik bijna in een dorpje en is hier een garage die het kan maken. Het is alleen pas om half zeven klaar, ik vraag of er hier ook een hotel is en na een lang verhaal met handen en voeten blijkt het ongeveer één kilometer lopen.

Gelukkig loopt iemand met blond haar in Vietnam nooit alleen en ik veroorzaak al snel een heel orkest van "hello" geroep in de straat. 's Avonds om half zeven staat mijn monteur voor mijn hotelkamer en de motor is perfect gemaakt.

Vanochtend kon ik dan in mijn babyblauwe poncho mijn weg vervolgen richting het mooie weer. En dat kwam er! Eerst leek het erop dat ook het weer in de centrale hooglanden (want daar ben ik nu) om was geslagen. Het laatste stukje reed ik weer door de wolken, maar toen zag ik het eerste zonnestraaltje. Het uitzicht veranderde ook meteen, waar het eerst nog felgroen was van de rijstvelden en bossen werd het nu wat bruiner en grauwer. Mijn poncho kon gelukkig al snel uit en het laatste stukje kon ik zelfs, als een echte biker, met mijn zonnebril op en jas uit rijden!