het ondergrondse

Vanuit Cat ba neem ik de boot naar Haiphong, dit blijkt een wereld van verschil. Waar ik eerst nog over rustige landweggetjes rijd, even later bevind ik mij tussen toeterende bussen, auto's motoren en vrachtwagens.

Die nacht slaap ik in Cong town, een plaats die volgens mij letterlijk niet eens op de kaart staat. Als ik 's avonds over straat loop zie ik monden van verbazing open vallen. Als ik een restaurantje heb gevonden om wat te eten blijkt deze alleen maar kippenvoeten (ja, wat anders dan kippenpoten) te serveren. Ik besluit nog maar even door te lopen en even later word ik door alle serveersters van een ander restaurant bestudeerd terwijl ik eet. Als ik mijn eten op heb wordt ik door vier mannen aan een andere tafel gewenkt. Ze werken op een schip in de buurt en blijken goed Engels te spreken.

De volgende morgen vertrek ik met zonsopgang. Ik rij door een Nederlands aandoend landschap (regen, Mais en bergloos). Als mijn motor ermee ophoud duurt het niet lang of er staat al een behulpzame vrachtwagenchauffeur aan mijn motor te sleutelen. Hij krijgt hem weer aan de praat, helaas niet voor lang want na 200 meter sta ik weer stil. Gelukkig ben ik bijna bij een dorpje, helaas is dit het enige dorpje in Vietnam zonder garage. Bij het dorpswinkeltje is wel een behulpzame local die me wel naar een garage wil duwen, alleen blijkt dit moeilijker dan het lijkt. Ik besluit om maar te gaan lopen.

Na een paar minuten heb ik echter alweer een hele horde aan behulpzame locals verzameld. Mijn backpack wordt losgeknoopt om de touwen als sleeptouw te gebruiken. Als we even later bij een garage aankomen staat ook hier het hele dorp al snel klaar om mij goede raad te geven. Maar gelukkig kan ik vrij snel mijn weg weer vervolgen.

Die avond begint het al donker te worden als ik het Phong Na-Ke bang nationaal park nader. Helaas houd mijn motor ermee op als het kilometerpaaltje nog 3 km aangeeft. De ketting blijkt eraf te zijn en aangezien ik me in 'the middle of nowhere' bevind moet ik die er zelf ook maar weer om leggen. Dan blijkt dat 3 km in Vietnam niet altijd 3 km is. De volgende 20 km vliegt mijn ketting er nog 2 keer af.

De volgende morgen blijkt het park erg bijzonder te zijn. In totaal is hier 70 km aan grot, waaronder de grootste grot ter wereld. Ik ga naar de paradise cave en deze doet zijn naam eer aan! Die middag rij ik verder door het park, en 60 kilometer kom ik niks anders tegen dan waakhonden en wilde apen (hoewel de waakhonden wilder zijn dan de apen).

Die nacht is Ho Xa mijn stop en de volgende morgen is dit mijn uitvalsbasis voor een bezoekje aan de tunnels van Vinh Moc. Dit is het grootste tunnelsysteem van Vietnam dat tijdens de oorlog is uitgegraven. Tijdens de oorlog leefden hier 60 families soms voor meer dan een week onder de grond. Mij wordt verteld dat ik bij ingang nummer 3 naar binnen moet. Na mijn queeste naar deze ingang kan ik echter alleen ingang nummer 4 & 5 vinden (wat al vrij knap is, de Amerikanen hebben nooit een ingang gevonden). Ik ga bij ingang nummer 5 naar binnen en loop door de tunnels naar ingang nummer drie.

Hier staat de mij beloofde gids al vrolijk naar mij te zwaaien. Hij blijkt wel wat te hebben geleden onder de oorlog want hij kan niet praten en loopt mank. Gelukkig maakt dit hem er niet minder vrolijk op want hij lacht om alles. In de tunnels blijkt mijn lengte echter een grotere handicap dan de mankheid van mijn gids (die rechtop kan staan) en moet ik nog mijn best doen om hem bij te houden. De gids verteld mij precies wanneer ik een foto moet maken, gevolgd door een enthousiast applaus als ik een foto heb gemaakt.

Die middag steek ik de grens over, gelukkig geen paspoortcontroles dit keer maar de Ben hai rivier was tijdens de oorlog de grens tussen noord en Zuid Vietnam. Als ik over de brug rij begint spontaan de zon te schijnen en ik hoop dat dit teken is voor moor weer is in Zuid Vietnam. Helaas is het voorlopig nog niet opgehouden met regenen.