Back to school

Vanaf Kuala Terrenganu neem ik de bus die 2,5 uur naar het noorden gaat naar het uiterste noorden van de provincie. Hier ligt Kuala Besut, een plaats waar eigenlijk niks te beleven is maar waar toch veel toeristen komen omdat de veerboot naar Pulau Perhentian hiervandaan vertrekt. Ook ik blijf hier alleen om lunch te eten en stap daarna op de boot.

Na een uur over het water te zijn gevlogen (bijna letterlijk, we gingen hard en de golven waren hoog) legt de boot aan op Pulau Perhentian Kecil. Ik ben de pier nog niet af of ik kom de eerste bekende alweer tegen, een jongen die ik op Tioman eerder heb ontmoet. Hij verteld me waar ik een goedkope bungalow kan vinden en niet veel later ben ik geïnstalleerd.

De volgende dag ga ik op zoek naar een geschikte duikschool, na mijn open water in Koh tao te hebben gehaald wil ik hier graag mijn advanced doen. De eerste duikschool is al meteen raak, het is hier dusdanig gezellig dat ik er met moeite wegkom. De rest van de dag besteed ik aan liggen op het strand en zwemmen in de zee (nu nog zonder duiktank), het is een heerlijke vakantiebestemming.

De volgende dag staat mijn eerste duik op de planning. Dit is een navigatieduik. Het zicht valt een beetje tegen (hooguit 5 meter) en het navigeren bij mijn duikmaatje gaat niet helemaal goed waardoor we weer naar het oppervlak toe moeten om elkaar terug te vinden. Die avond heb ik meteen mijn tweede duik, een nachtduik! Erg bijzonder omdat het slechte zicht zich nu beperkt tot de lichtstraal van je zaklamp, en voor de rest is er helemaal geen zicht.

De volgende dag doe ik nog een duik om mijn drijfvermogen te verbeteren (was leuker dan het klinkt). Gisteren had ik mijn diepe duik. Hoe dieper je onder water gaat des te erger je last krijgt van 'nitrogen narcosis'. Niemand weet precies wat het is maar de symptomen zijn ongeveer hetzelfde als van overmatig alcoholgebruik. Om dit te ervaren moeten we simpele rekensommetjes oplossen op 24 meter diepte, helaas zijn we allemaal nog redelijk 'nuchter'. Na de 'wiskundeles' cirkelen we nog wat rondjes om het koraal, het is de eerste duik waarbij het zicht goed is en iedereen komt met een grote glimlach weer boven.

Vandaag stond mijn laatste duik in de planning, dit was een wrakduik. Als we met de boot aankomen is iedereen al erg opgewonden omdat we het wrak vanuit onze boot kunnen zien liggen (het zicht is dus goed!). Onder water blijkt het inderdaad bijna een sprookjeswereld te zijn. Helaas zien we geen grote octopus die de piratenschat bewaakt, wel is het schip inmiddels veranderd in het thuis van enkele haaien.

Op de boot terug naar de duikschool kunnen we in het Nederlands vertellen hoe geweldig de duik was, de meerderheid van de duikers was namelijk Nederlands. Mij werd al het Nederlands wat te veel en na alle papieren te hebben geregeld voor mijn duikpas heb ik de boot naar het vaste land genomen. Hier kwam ik aan in een wereld met auto's, internet, 24 uur per dag stroom en stress, nouja stress het is natuurlijk wel Maleisië.