Motorcycle diaries

Na een busrit die 12 uur duurde in plaats van 10, en die om 7 uur vertrok, toen om half 9 en uiteindelijk toch om 7 uur kom ik aan in Manali. Een dorpje dat 's winters dienstdoet als skioord, en zomers als honeymoonbestemming voor Indiërs. En daarnaast zijn er het hele jaar door backpackers die genieten van wat afkoeling in de Himalaya. Ik ben vooral in Manali om hier een motor te huren en naar Leh te rijden. Dus de volgende dag ga ik op stap op zoek naar een Enfield, want iedereen rijdt op een Enfield en iedereen weet hoe je zo'n ding weer aan de praat krijgt. Als ik dinsdagochtend wil vertrekken is alleen de motor nog niet helemaal klaar voor vertrek. drie uur lang kijk ik toe hoe er een bagagerek op wordt gezet, de olie wordt ververst etc. Ondertussen krijg ik ook zelf les in hoe ik de motor moet repareren als deze ermee ophoudt. Straks is er namelijk 350 kilometer lang geen garage te vinden.
Om 12 uur kan ik eindelijk vertrekken. Al snel kom ik een vrolijke politieagent tegen die mij voor 50 roepie een papiertje verkoopt. Er komt nog een andere politieagent aan die mij trots een foto laat zien waar hij opstaat met een andere toerist. Uiteindelijk kan ik snel weer verder, totdat ik gestopt wordt door een minder vrolijke agent. Deze vraagt of ik toestemming heb, omdat ik geen idee heb waar hij het over heeft zeg ik van niet. Na een lange discussie kom ik erachter dat hij het papiertje wil zien dat ik net gekocht heb, zo mag ik uiteindelijk toch nog verder.

Nadat ik de eerste bergpas over ben gestoken heb k al snel weer oponthoud, dit keer is het een brug die nog even gerepareerd wordt voordat we erover mogen. Gelukkig kun je op de motor langs de rij rijden en zo kan ik redelijk snel weer verder. Die nacht slaap ik in Keylong, een dorpje dat zijn toerisme vooral heeft van motorrijders die van Manali naar Leh willen rijden. Ik koop hier nog een Jerrycan en rijd terug naar de benzinepomp, de volgende is over 356 kilometer.
De volgende ochtend heb ik de eerste 50 kilometer een goed geasfalteerde weg langs een riviertje. Om me heen zie ik sneeuw op de bergtoppen, en na 50 kilometer begint de Himalaya echt. Je rijdt hier bijna alleen maar omhoog, de lucht wordt ijler en het wordt kouder. Onderweg ontmoet ik nog een gids van een andere groep motorrijders die mij ervan weet te overtuigen naar Pang te rijden, een 'dorpje' 75km verder dan Sarchu. 's Winters ligt hier zo'n 5 meter sneeuw, dus alle dorpjes onderweg bestaan uit tentenkampen. Op verzoek van 3 Indiërs uit Bombay gaat 's avonds het kampvuur aan. Al snel verzamelen meer mensen zich bij ons vuur dat wat verwarming biedt in de ijzige kou. 's Nachts doe ik geen oog dicht, het vriest bijna in de tent en het bed is verschrikkelijk hard. De volgende ochtend vertrek ik dan ook maar vroeg, me verheugend op een warme douche in Leh. Maar eerst moet ik nog een aantal bergpassen over. het vriest bijna in de tent en het bed is verschrikkelijk hard.
De volgende ochtend bereik ik na 4 km de Moore plains. Hier rij je 35 kilometer over een kale vlakte met gigantische bergen om je heen. Het enige teken van leven wat ik hier zie zijn twee kudde's schapen en een paar vrachtwagens. Na deze vlakte komt de Taglang pas. Dit is de éénahoogste bergpas ter wereld die je op de motor kunt doen. De top de pas ligt op 5.328 meter, en als ik bijna bij de top bent begint het hier ook te sneeuwen. Mede door de sneeuw en de bewolking valt het uitzicht wat tegen, maar dit wordt goedgemaakt als ik de pas over ben. Het begint weer langzaam wat warmer te worden.
Ik kan maar één dag in Leh blijven omdat ik de motor ook weer terug moet brengen naar Manali. één dag is genoeg om alle attracties in dit stadje te bekijken, maar het is hier dan ook voornamelijk toeristisch om de wandeltochten door de Himalaya.
Zaterdag ga ik op terug naar Manali, om het deze keer in twee dagen proberen te rijden. Als de weg begint te klimmen naar de Taglang pas begint het wederom te sneeuwen, maar aan de top is het nu wel helder. Een aantal soldaten wijst mij erop dat mijn Jerrycan de reis niet heeft overleeft. Ik giet zoveel mogelijk benzine in de tank maar kan niet voorkomen dat ik een spoor van benzine achterlaat. Dit keerr slaap ik wel in Sarchu, dat blijkt een goede keuze. Sarchu ligt 300 meter lager dan Pang en je slaapt hier in hutten in plaats van tenten. Het resultaat is dat het toch 5 graden warmer is. Mijn nachtrust is deze keer dan ook een stukje beter maar nog niet goed. Vanaf mijn hotel is het 500 meter rijden naar een politiepost waar mijn paspoortgegevens en kenteken worden genoteerd. Deze 500 meter is echter wel een stukje met uitdagingen, ik moet 4 keer een stroom met water oversteken en een brug met gaten zo groot dat ik met motor en al erdoor pas.
De reis tot aan keylong verloopt soepel. Maar zodra ik Keylong voorbij ben heb ik oponthoud doordat er net een aardverschuiving is geweest. Ik rij de rij met vrachtwagens en bussen voorbij en sta vervolgens eerste rang hoe een bulldozer de weg weer vrij maakt.
Als ik bij de top van de Rohtang pas, mijn laatste pas, ben begint het keihard te regenen. Ik zie bijna niks meer maar gelukkig is er een paar honderd meter verder een thee en noedels tentje. Hier wacht ik tot het ergste van de bui over is terwijl ik op de foto moet met Indiërs. De regen heeft alle stroompjes in rivieren veranderd en een groot deel van de weg in een modderpoel maar gelukkig weet ik toch Manali te bereiken. Hier neem ik een warme douche en ben ik heel blij dat het plastic om mijn tas alle regen heeft tegengehouden.