Toerisme komt met nadelen, scams in Pushkar

Vanuit Jaipur vertrek ik samen met Ryan naar Pushkar. In de trein ontmoeten we twee jongens die ons verschrikkelijk interessant vinden en we worden onderworpen aan een golf van vragen. Eenmaal aangekomen op het station wisselen we van rol, nu kunnen wij hen mooi vragen waar we heen moeten (mijn Hindi is nogsteeds beperkt). Eenmaal in ons hotel eten we wat op het dakterras, en hier komen we erachter dat we gezelschap hebben van een aantal schildpadden. Als we even later over straat lopen in Pushkar blijkt dat het hele dorp vol zit met dieren. Ik heb een hond in een oven zien liggen, een koe in een tempel zien grazen en de volgende ochtend worden we gewekt door onze overbuurvrouw, die een koe uit haar huis verjaagt.

Maar naast dat Pushkar vol met dieren zit is het ook een bedevaartsplek voor Hindus. Elke Hindu moet hier tenminste één keer van z'n leven geweest zijn om zich gewassen te hebben in het meer. Inmiddels is het ook een populaire plek voor backpackers geworden, iets waar de lokale bevolking zo z'n voordelen van inziet. Zodra je bij het meer in de buut komt wordt je benaderd door 'heiligen' die graag met je de ceremonie willen doorlopen. Hierna vragen ze om een gift 'voor het goede doel'. Tijdens deze ceremonie krijg je echter wel een polsbandje, en omdat ik die dingen spaar besluit ik het toch maar een keer te doen. Meneer is echter zwaar beledigd als ik hem aan het einde 'maar' 100 roepie geef.

Deze actie was nog gelukkig nog redelijk doorzichtig. Maar als ik diezelfde middag over straat loop komt er een meisje naar me toe, ze wil me een hand geven. Ze grijpt m'n hand echter wel erg stevig vast en ik krijg ter plekke een henna-tattoo op m'n hand. Ietwat verbijsterd blijf ik staan kijken hoe er een bloemetje op m'n hand getekend wordt. Ook dit keer mag ik aan het einde betalen want dit is "haar business". Ik besluit dit toch maar niet te doen en loop maar gewoon weg.

Daarnaast wordt er op straat voortdurend gebedeld om geld, of slimmer nog: om melkpoeder. Dit is hier erg duur, en nadat je het voor ze (meestal kinderen) hebt gekocht wordt het gewoon weer omgeruild voor geld. Gelukkig hebben we een geweldig hotel met vriendelijke mensen en een fantastisch dakterras. We brengen hier dan ook veel tijd rond met goed eten en vier schildpadden.

Gisteravond heb ik dan toch Pushkar verlaten. Maar zodra ik in de bus sta voel ik een hand in m'n broekzak glijden. De eigenaar van die bewuste hand heeft als excuus dat hij vergeten was een kaartje te kopen. Als hij 100 meter verderop alweer uitstapt heb ik daar zo m'n twijfels bij.
Gelukkig verloopt de rest van de reis voorspoedig, ik heb een nachttrein naar Chandigarh. Ik zit in de treincoupé bij 8 fantastische Indiërs. Twee kleine meisjes waarvan de ene mij een paar uur met grote ogen heeft aangekeken en de andere elke keer keer in gegiechel uitbarstte als ik terugkeek. En ik kreeg zomaar een broodje hamburger van een man omdat hij vond dat ik honger had.

Chandigarh wordt omschreven als "hoe India graag wil zijn". De stad is ontworpen door Le Corbusier en is zeker een wereld van verschil met de rest van het land. Er wordt hier (bijna) niet getoeterd, mijn tuk-tuk chauffeur stak z'n hand uit toen hij wilde afslaan en de stoepen liggen niet vol met plastic, honden en straatverkopers. Desondanks vielen de 'attracties' me nogal tegen. Ik kijk nu ook uit naar morgen om 6 uur opstaan (oké, niet echt naar dat deel) en dan 10 uur in de bus, de Himalaya in.